თაყვანისცემა ისლამში
ლოცვა (იბადათი); „მორჩილება, მორჩილება, მსახურება, თავმდაბლობა, ღმერთის დანიშნულება“ ნიშნავს. რელიგიურ ტერმინში კი ეს არის „საქმისა და ნიეტის მიხედვით შესრულებული, რომელიც მომგებიანია და მიუთითებს ღმერთზე პატივისცემასა და სიახლოვეს.“ ღმერთზე ლოცვა არის მორჩილებისა და პატივისცემის ყველაზე მაღალი წერტილი. ყურანში აღნიშნულია, რომ ადამიანები შექმნიან ღმერთის ლოცვისთვის (ზარიათ, 51/56), ყველა წინასწარმეტყველი მიმართავს ადამიანებს ღმერთის ლოცვაზე (ალ-ბაყარა, 2/83).
ყურანში ლოცვის ტერმინი გამოიყენება შემდეგი მნიშვნელობებით: ერთიანობა (ენ-ნისა, 4/36), მორჩილება (ალ-ბაყარა, 2/172), ლოცვა (ალ-მუმინ, 40/60), მოკრძალება (ალ-ფათიჰა, 1/5), რწმენა და კეთილი საქმე (ენ-ნისა, 4/172-173), ღმერთის დიდება და ბახი (ელ-არაფ, 7/206), ღმერთის ცოდნა და აღიარება (ეზ-ზარიათი, 51/56). ამ მნიშვნელობების მიხედვით ლოცვა შეიძლება განვიხოთ როგორც ისლამში შემოთავაზებული მცნებების და აკრძალვების დაცვა და ღმერთის საზღვრების დაცვა.
რაც შეეხება მოქმედების თვალსაზრისით, ლოცვა ოთხ მთავარ კატეგორიაში იყოფა:
- გულის ლოცვები: რწმენა, ნიეტი, მორჩილება, წარმოდგენა, ცოდნა, მოთმინება, შიში – ეს ყველაფერი გულის ლოცვებს ეხება.
- სხეულის ლოცვები: ლოცვები, მარხვა, სიტყვიერი ზიქრი და ლოცვა, მშობლებისთვის სიკეთე, ადამიანებთან კარგი ურთიერთობა, ოჯახთან კავშირი.
- ნივთიერი ლოცვები: ზეკათი, სასულარების მოწყობა, ახლობლებისა და ღარიბებისთვის დახმარება, ღმერთის გზაზე ქველმოქმედება.
- ორივე – სხეული და ნივთიერი: ჰაჯი, ჯიჰადი.
წყარო: Diyanet İslam İbadetler