PAGTUO SA MGA MANOLON SA ISLAM
Ang pagtuo sa mga manolon usa sa unom ka haligi sa pagtuo sa Islam ug usa kini sa mga batakang prinsipyo sa tinuohan. Ang mga manolon mga binuhat nga gimugna sa Allah gikan sa kahayag, walay kaugalingong kabubut-on, ug kanunay nga nagatuman sa mga sugo sa Allah. Dili sila makasala ug lahi sila sa mga tawo, tungod kay wala silay pisikal nga lawas. Wala usab silay gender ug dili sila manginahanglan og pagkaon o ilimnon.
Ang upat ka dagkong manolon nga ginganlan sa Qur’an mao sila si Jibril (manolon sa kapadayagan), Mikail (manolon nga nagdumala sa mga natural nga kalihokan), Israfil (manolon nga magpa-tingog sa trumpeta sa katapusan nga adlaw), ug Azrail (manolon nga mokuha sa kinabuhi). Adunay usab mga manolon sama nila Kirâmen Kâtibin nga nagtala sa mga buhat sa tawo, ug sila Munkar ug Nakir nga magpangutana sa tawo sa lubnganan.
Ang pagtuo sa mga manolon importante aron masabtan ang gahum ug kinaadman sa Allah. Ang pagtuo sa mga manolon usa ka importante nga bahin aron makab-ot ang hingpit nga pagtuo.