Di Islamê de, iman bi kitapên xweya herêmî ye û ew nîşan dide ku mirov îman dike li ser kitapên pîroz ên ku Allah ji bo rêhênîna hidayetê yên mirovî şandibûye. Ev kitapên, Allahê bi peygamberên xwe şandibû, ku wan ji bo rêveberiya miroviyan û hidayetê bi şehîd kirin. Di Islamê de, Tevrat, Zebur, Încîl û Kur’an-ê Kerîm di nav ev kitapên de ne. Lê herwiha Kur’an-ê Kerîm, ji bo şehîd kirina peyamên kitapên berê û qedandina wan, kitêba dawî ya ilahî ye (Baqara, 2/2; Maide, 5/48).
Kur’an, kelama Allahê ye û bi destê Peygamberê Herdemî Hz. Muhammedê (s.a.v.) hat şandin, di sala 610-an de ji hêla Cebrailê, melaika ya vahiyê. Kur’an jî rêberê ibadetê ye û her weha kitabek jiyanê ye ku di nav de qanûnên ahlâkî û hukûkî jî hene. Mesajek ku bi eslê û hema herdemî ye, Kur’an hidayetê ye ku ji hêla Allahê hat parastin (Hicr, 15/9), û ji bo hemû mirovatiya şandî ye. Ji ber vê yekê, ji roja ku hat şandinê heta niha hemû Kur’an-ên hêvî ne. Imane li ser Kur’an, xwendina peyamên wê û hebûna wan di jiyanê de çêdike.
