Обожавање ; “послушност, покорност, служење, понизност, обожавање“ значи. Како религиозен термин, тоа значи: „свесна покорност која се извршува преку дела и намери, и која носи награда, изразувајќи почит и приближување до Аллах“. Обожавањето на Аллах е врвот на послушноста и почитта. Во Куран се вели дека луѓето се создадени за да го обожаваат Аллах (Зарият, 51/56), и дека сите пророци ги повикувале луѓето да го обожаваат Аллах (Ал-Бакара, 2/83).
Во Куран, концептот на обожавање се користи во значења како: таухид (ен-Ниса, 4/36), послушност (ел-Бакара, 2/172), дуа (ел-Мумин, 40/60), покорност (ел-Фатиха, 1/5), вера и добри дела (ен-Ниса, 4/172-173), славење на Аллах и суџуд (ел-А’раф, 7/206), познавање и разбирање на Аллах (ез-Заријат, 51/56). Во овој контекст, обожавањето значи почитување на заповедите и забраните на Ислам и чување на границите на Аллах.
За некое дело да биде обожавање, потребно е да има вера, намера и искреност. Обожавањето треба да се извршува заради задоволство на Аллах и во согласност со Ислам.
Во практична смисла, обожавањата се делат во четири категории:
а) Обожавања на срце, како што се вера, искреност, намера, размислување, познавање, трпеливост и обѕирност.
б) Обожавања што се извршуваат со тело, како што се намаз, пост, спомнување на Аллах со јазикот, дуа, добрина кон родителите, добар однос со луѓето и врски со роднините.
в) Обожавања кои се вршат со имот и богатство, како што се зекат, садака, помош на роднини и сиромашни, и трошење за патот на Аллах.
г) Обожавања што се вршат со и имот и тело, како што се одат на хадџ и џихад.
