ການອະນຸວົງໃນອິດຊາລາມ
ການອະນຸວົງ (ສາລາດ) ແມ່ນຮູບແບບທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດໃນການບູຊາອະລລັຮໃນອິດຊາລາມ.
ມີການສັກສາລາດຫ້າເທື່ອຕໍ່ມື້: ເມື່ອເຕົ້າອາທິດ (ຟາຈຣ), ໃນເວລາທ່ຽງກາງວັນ (ດູຮ), ໃນເວລາບ່ອນຄ່ອງຄ່ອຍ (ອາຊຽຣ), ເມື່ອຕາເວັນຕົກ (ມາກຣິບ) ແລະ ໃນເວລາຄ່ຳ (ອີຊາ).
ແຕ່ລະການອະນຸວົງຖືກກຳນົດໃນເວລາທີ່ກໍ່ຕົວເອງ ແລະ ເປັນໂອກາດໃນການລຶກຄິດເຖິງອະລລັຮ ແລະ ຂອບໃຈ ແລະ ສ້າງຄວາມສຳພັນຈາກໃຈໃຫ້ແກ່ອະລລັຮ.
ການອະນຸວົງປະກອບໄປດ້ວຍການເຄື່ອນໄຫວທາງກາຍທີ່ກຳນົດເຊັ່ນ: ຢືນ, ກະ້ງເກັງ (ຣຸກູ), ສົກຫົວລົງພື້ນ (ຊູຈຸດ) ແລະ ນັ່ງ.
ການເຄື່ອນໄຫວເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ແມ່ນພຽງແຕ່ການເຄື່ອນໄຫວທາງກາຍ ແຕ່ຍັງມີນິຍາຍທາງຈິດໃຈລຶກຊຶ້ງລຶກຊຶ້ງລຶກເລີຍ.
ການສົກຫົວ (ຊູຈຸດ) ແມ່ນຂໍ້ທີ່ຄົນໃດກໍຢູ່ໃກ້ອະລລັຮທີ່ສຸດ.
ການອະນຸວົງຖືກອ່ານໃນພາສາອາຣັບ ເນື່ອງຈາກຄະຣານແມ່ນພາສານັ້ນ ແຕ່ກໍຖືກສົ່ງເສີມໃຫ້ຮຽນແລະເຂົ້າໃຈໜ້າຄວາມ.
ໃນການອະນຸວົງ ມີການອ້າງອີງການຍ້ອນເຊື່ອມຕໍ່ອະລລັຮ, ການຂໍຄວາມສະພາບແຜ່ນໃຈ ແລະ ການຮ້ອງຂໍການນຳທາງ.
ຈຸດປະສົງຂອງການອະນຸວົງແມ່ນໃຫ້ມະນຸດປົດຈາກຄວາມວັງວ່າງໃນໂລກນີ້ ແລະ ເຊື່ອມຕໍ່ກັບຜູ້ສ້າງຂອງຕົນ.
ນີ້ບໍ່ແມ່ນພຽງພຽງພິທີທີ່ຕ້ອງເຮັດ ແຕ່ແມ່ນການປະຕິບັດທາງຈິດໃຈ.
🕌 ການອະນຸວົງແມ່ນການປັບຈິດໃຈຂອງມູສລິມໃຫ້ຫາອະລລັຮຫ້າເທື່ອຕໍ່ມື້.