Ահիրեթի հավատը արտահայտում է այն գաղափարը, որ մարդը այս աշխարհից հետո հանդիպելու է նոր և հավերժական իրականության: Իսլամի համաձայն՝ այս աշխարհը միայն անցողիկ փորձության վայր է, իսկ իրական կյանքը սկսվելու է ահիրեթում: Կորանը հիշեցնում է, որ մարդը ստեղծվել է ոչնչից, և ընդգծում է, որ մահից հետո նորից հարություն առնելը հնարավոր է նույն աստվածային զորությամբ: «Մարդը կարծում է, որ մենք նրա ոսկորները միասին չենք հավաքի՞: Այո, մենք նույնիսկ նրա մատների ծայրերը կվերադարձնենք նախկին վիճակին»: (Քիյամեթ, 75:3-4)
Ահիրեթի հավատը դուրս է բերում կյանքի միայն նյութական ընկալումը և մարդուն կոչ է անում ավելի բարձր բարոյական պատասխանատվության: Լավություն, արդարություն և ողորմություն գործելը պետք է լինի ոչ միայն աշխարհիկ շահի համար, այլ հավերժական պարգևի համար: Այս հավատը նաև պատկերացում է տալիս այն մասին, որ անմեղների իրավունքները անպայման կվերադարձվեն, և արդարությունը կկատարվի: Սա հատկապես նրանց համար ուժեղ հայացք է, ովքեր կյանքը անիմաստ են համարում, և կարող է տալ հույս և խաղաղություն: Ահիրեթի հավատը խոր ճշմարտություն է, որը հնարավորություն է տալիս մարդուն հարցնելու իր գոյության նպատակը:
