Աղոթքը Իսլամում
Նամազը Ալլահին երկրպագելու ամենահիմնական ձևն է իսլամում։
Այն կատարվում է օրը հինգ անգամ՝ լուսաբացին, կեսօրին, կեսօրից հետո, մայրամուտին և գիշերը։
Յուրաքանչյուր նամազ ունի իր հատուկ ժամանակահատվածը և հանդիսանում է Ալլահը հիշելու, շնորհակալություն հայտնելու և հոգևոր կապ հաստատելու հնարավորություն։
Նամազն ունի որոշակի շարժումներ՝ կանգնել, ռուքու (հրահարում), սեջդե (խոնարհում) և նստել։
Այս շարժումները միայն ֆիզիկական չեն, այլ նաև ունեն խորը հոգևոր նշանակություն։
Խոնարհումը՝ սեջդեն, այն պահն է, երբ մարդը Ալլահին ամենամոտն է։
Նամազը կատարվում է արաբերենով, քանի որ Ղուրանը այդ լեզվով է իջեցվել, սակայն խրախուսվում է հասկանալ նրա իմաստը։
Նամազում ընթերցվող տեքստերը պարունակում են Ալլահի փառաբանում, ողորմություն խնդրել և ուղիղ ճանապարհի համար դրդում։
Նամազի նպատակը մարդուն այս աշխարհի զբաղվածությունից կտրելն է՝ նրա 창ագործչի հետ կապ հաստատելու համար։
Սա պարզապես ծիսակարգ չէ, այլ գիտակցված ուղղում է։
🕌 Նամազը մուսուլմանի սիրտը օրվա ընթացքում հինգ անգամ Ալլահին ուղղելու միջոց է։