A adoración significa “obedecer, someterse, servir, mostrar humildade e considerar algo divino.” Como termo relixioso, refírese á “obediencia consciente que está ligada a accións e intencións, e que trae recompensa, expresando veneración e proximidade a Alá.” A adoración a Alá é a culminación da obediencia e do respecto. No Corán, está declarado que os seres humanos foron creados para adorar a Alá (Zariyât, 51/56), e que todos os profetas chamaron a xente á adoración de Alá (el-Bakara, 2/83).
No Corán, o concepto de adoración é utilizado en diferentes contextos, como: a unidade (tevhid) (en-Nisâ, 4/36), a obediencia (el-Bakara, 2/172), a oración (dua) (el-Mü’min, 40/60), a submissión (el-Fâtiha, 1/5), a fe e as boas accións (en-Nisâ, 4/172-173), a glorificación e a prostración a Alá (el-A’râf, 7/206), e o coñecemento e recoñecemento de Alá (ez-Zâriyât, 51/56). A partir destas significacións, a adoración, en sentido amplo, implica seguir os mandamentos e prohibicións do Islam e protexer os límites establecidos por Alá.
Para que unha acción sexa considerada adoración, deben estar presentes a fe, a intención e a sinceridade. A adoración debe realizarse buscando a satisfacción de Alá e conforme ao Islam.
En termos de práctica, as adoracións divídense amplamente en catro categorías:
a) Adoracións do corazón, como a fe, a sinceridade, a intención, a reflexión, o coñecemento, a paciencia e a piedade.
b) Adoracións corporais, como a oración, o xuno, a lembranza (zikr) e a oración (dua) coa boca, así como a bondade cara aos pais, o trato amable cos demais e a unión familiar (sila-i rahim).
c) Adoracións que implican bens e riquezas, como o zakat, as doazóns, a axuda aos familiares e aos pobres, e gastar en camiño de Alá.
d) Adoracións que requiren tanto bens como corpo, como ir a hax e participar na xihad.
