ایمان به قضا و قدر در اسلام
در اسلام هیچ چیزی تصادفی و بی‌هدف نیست. جهان بر اساس نظمی کامل و دقیق اداره می‌شود. به این نظم «قدر» گفته می‌شود: یعنی دانایی و تقدیر پیشین خداوند برای هر چیز با اندازه و حکمت. «قضا» به معنای تحقق یافتن این تقدیر در زمان معین خود است.
با این حال، این موضوع اراده آزاد انسان را نفی نمی‌کند. انسان دارای عقل، اراده و وجدان است. او انتخاب می‌کند و مسئولیت انتخاب خود را می‌پذیرد. خداوند از پیش می‌داند که انسان چه انتخابی خواهد کرد، اما او را مجبور به انتخاب نمی‌کند. مانند یک ستاره‌شناس که از پیش وقوع خورشیدگرفتگی را می‌داند: دانستن به معنای ایجاد کردن نیست.
قرآن می‌فرماید:
«هیچ مصیبتی در زمین و در وجود خودتان به شما نمی‌رسد مگر اینکه پیش از آن در کتابی نوشته شده باشد.» (حدید، ۵۷:۲۲)
ایمان به قدر به انسان آرامش می‌بخشد: به انسان کمک می‌کند که در برابر از دست دادن‌ها صبور باشد و در موفقیت‌ها متواضع. انسان تلاش می‌کند، توکل می‌ورزد و نتیجه را به خدا واگذار می‌کند؛ زیرا اوست که به همه چیز آگاه‌تر و داناتر است.
