Іслам; «падпарадкавацца, пакорыцца, служыць, праяўляць пакору, быць богам» — гэта значэнне слова. У рэлігійным сэнсе гэта: «свядомая пакора, якая выконуецца ў залежнасці ад дзеяння і намераў, што прыносіць заслугу і выказвае павагу і блізкасць да Аллаха». Ісламская пакора — гэта вяршыня павагі і пакоры да Бога. У Каране сказана, што людзі былі створаны для пакоры да Аллаха (Зарыят, 51/56), што ўсе прарокі запрашалі людзей пакарыцца Аллаху (аль-Бакара, 2/83).
У Каране паняцце пакоры выкарыстоўваецца ў сэнсах: вера (ан-Ніса, 4/36), пакора (аль-Бакара, 2/172), малітва (аль-Мумін, 40/60), падпарадкаванне (аль-Фатыха, 1/5), вера і добрыя справы (ан-Ніса, 4/172-173), хвала Аллаху і пакорлівасць (аль-А’раф, 7/206), веданне і пазнанне Аллаха (аз-Зарыят, 51/56). На аснове гэтых значэнняў, пакора ў шырокім сэнсе выяўляе выкананне запаведзяў Ісламу і захаванне межаў, устаноўленых Аллахам.
Для таго, каб дзеянне лічыцца пакорай, павінны прысутнічаць вера, намер і сумленнасць. Пакора павінна быць зроблена заради задавальнення Аллаха і быць адпаведнай Ісламу.
У плане практыкі пакоры, яны падзяляюцца на чатыры катэгорыі:
а) Вера, сумленнасць, намер, разважанні, пазнанне, цярплівасць, богабаязнасць — гэта пакоры сэрца.
б) Малітва, пост, зікр і малітва на мове, добрыя ўчынкі па адносінах да бацькоў, добрыя адносіны з людзьмі і ўзаемная дапамога — гэта пакоры цела.
в) Закят, садака, дапамога блізкім і бедным, ахвяраванне на шляху Аллаха — гэта пакоры з маёмасцю.
г) Паломніцтва (хадж), джыхад — гэта пакоры, якія выконваюцца як з маёмасцю, так і з целам.
