Творца ўсяго Сусвету, уладар і пан Аллах паставіў чалавека адказным у гэтым свеце, які мы называем Зямлёй, і на якой мы жывем. Ён даў чалавеку здольнасць думаць, разумець і розумець, адрозніваць дабро ад зла, здольнасць выбіраць і выкарыстоўваць сваю волю. Ён даў яму правы кіравання. Каротка кажучы, Ён даў яму свабоду і паслаў яго як прадстаўніка на Зямлю.
У свеце існуюць дзве асноўныя станы, паміж якімі чалавек можа свабодна выбіраць: праўда і хлусня. Праўда — гэта шлях Аллаха, а хлусня — гэта шлях Шэйтана. Аллах пасылае прарокаў, якія перадаюць Божыя пасланні людзям, каб яны змаглі знайсці шлях да праўды. Калі чалавек абярэ правільны шлях, ён знойдзе супакой у гэтым свеце і атрымае вечнае шчасце ў раі пасля смерці. Калі ж ён выбярэ шлях Шэйтана, то ён будзе пакутаваць у гэтым свеце і ў вечным жыцці атрымае пакаранне ў пекле. Калі чалавек выбірае шлях Аллаха, гэта называецца ісламам.
Творца Сусвету паклаў чалавека на Зямлю з гэтай мэтай. Першым людзям (прароку Адаму і Хаве) Аллах даў некаторыя запаведзі адносна таго, як ім жыць на Зямлі. Яны не прыйшлі ў гэты свет у цёмным невуцтве і няведанні. Напротив, яны былі пасланы з ведамі. Яны ведалі некаторыя ісціны. Яны навучыліся асноўным правілам жыцця. Яны жылі ў адпаведнасці з Ісламам, што азначае пакору Аллаху. Яны наказалі сваім нашчадкам быць мусульманамі — пакорлівымі слугамі Аллаха.
Ісламская ласка даходзіла да людзей толькі праз два крыніцы на працягу ўсіх часоў. Першы — гэта Слова Аллаха, а другі — гэта яго прарокі (мір яму). Гэтыя прарокі былі пасланыя не толькі для таго, каб перадаць Божыя словы і аб’явіць Яго загады, але і каб паказаць, як гэтыя запаведзі рэалізоўваюцца ў жыцці і як яны могуць быць прыкладам для іншых. Першы прарок, пасланы на Зямлю Аллахам, быў прарок Адам, а апошні прарок — гэта Мухаммад.
У Каране згадваюцца наступныя прарокі:
- Прарок Адам (мір яму)
- Прарок Ідрыс (мір яму)
- Прарок Нух (мір яму)
- Прарок Худ (мір яму)
- Прарок Салях (мір яму)
- Прарок Ібрагім (мір яму)
- Прарок Ісмаіл (мір яму)
- Прарок Лут (мір яму)
- Прарок Ісхак (мір яму)
- Прарок Якуб (мір яму)
- Прарок Юсуф (мір яму)
- Прарок Айюб (мір яму)
- Прарок Шу’айб (мір яму)
- Прарок Муса (мір яму)
- Прарок Харун (мір яму)
- Прарок Давуд (мір яму)
- Прарок Сулейман (мір яму)
- Прарок Зулькіфл (мір яму)
- Прарок Іліяс (мір яму)
- Прарок Эліеса (мір яму)
- Прарок Юнус (мір яму)
- Прарок Захарыя (мір яму)
- Прарок Ях’я (мір яму)
- Прарок Іса (мір яму)
- Прарок Мухаммад (мір яму)
Акрамя гэтых прарокаў, згадваюцца імёны прарока Узэйра, Локмана і Зулькарнэіна, але невядома, ці былі яны сапраўднымі прарокамі.
Прарокі таксама былі пастаўленыя для таго, каб накіроўваць людзей да выканання мэты, пастаўленай у Каране, кантраляваць грамадства і выпраўляць недахопы ў чалавечым жыцці. Гэтыя два аспекты, як і ўласцівасці цела і душы, неад’емныя адзін ад аднаго. Калі аддзяліць іх, немагчыма зразумець сапраўдны сэнс рэлігіі або знайсці правільны шлях. Калі вы аддзяляеце Карана ад Пасланніка Аллаха, вы не зможаце дасягнуць мэты.
Як і ў мінулых эпохах, так і сёння людзі могуць атрымаць ласку Ісламу толькі праз дзве крыніцы: першая — гэта Слова Аллаха, якое цяпер можна знайсці толькі ў Каране, а другая — гэта прыклад жыцця і хадзісаў прарока Мухаммада (мір яму).
Як і раней, сёння чалавек можа зразумець Іслам толькі праз прызнанне Карана і праз разуменне жыцця прарока Мухаммада (мір яму). Калі чалавек разумее іх у суадносінах адзін з адным, ён зможа зразумець Іслам. Калі гэтага не зробіць, ён не зможа зразумець рэлігію і не зможа знайсці правільны шлях.
Каран і прарок Мухаммад (мір яму) маюць аднолькавыя задачы і мэты, і сапраўднае разуменне іх залежыць ад таго, наколькі мы разумеем гэтыя задачы і мэты. Калі мы забудзем гэтую праўду, то Каран стане проста зборам слоў, а жыццё прарока — толькі апісаннем падзей.