ການອະຫານໃນອິສລາມ (ອຸປະສົກ)
ໃນອິສລາມ, ການອະຫານໝາຍຄວາມວ່າຈະຫຼຸດການກິນເຂົ້າ, ດື່ມແລະການມີການສັນຕິດຕໍ່ທາງເພາະການຈາກຕາແຕງຈົນເຖິງຕາແກ້ງໃນເດືອນຣາມາດານ; ນີ້ບໍ່ແມ່ນເພີ່ມແຕ່ການຝຶກບົວກາຍ, ແຕ່ເປັນການຄວບຄຸມພາສາ, ຄວາມໂມໂຫລະແລະການໃຊ້ຈ່າຍຢ່າງເປັນປະເພດ. ເປົ້າໝາຍຄືການເພີ່ມຄວາມມັ່ນຄົງໃນໃຈ, ສົມມຸນຄ່າຂອງພອນເພື່ອຄວາມຍາກຈົນຂອງຄົນອື່ນ.
ມຸດຊູລມິມເຮັດອາຫານຕອນເຊົ້າ (sahur) ແລະເປີດອາຫານຕອນແລງ (iftar) ເມື່ອສິ້ນສຸດອະຫານ; ອິຟຕາມັກເປັນຂະຫນາດໃນການແບ່ງປັນແລະຄວາມເປັນໄປໄດ້. ຄົນປ່ວຍ, ຜູ່ແບບເຖິງອາຍຸ, ຜູ້ຕຳຫຼິບ/ແມ່ນອາຍຸແລະຜູ້ເດີນທາງຈະໄດ້ຮັບຄວາມສະດວກ; ຜູ້ທີ່ບໍ່ສາມາດອະຫານໄດ້ຈະເຮັດໃນພາຍຫຼັງ (kaza) ຫຼືຊ່ວຍຄົນທີ່ຂາດແຄ່ດ້ວຍ fidya.
ການອະຫານບໍ່ແມ່ນເພີ່ມແຕ່ຄວາມຫິມ, ແຕ່ເປັນການອະທິບາຍໃຈແລະພັດທະນາຄວາມເຂົາໃນສັງຄົມ. ພະຍາກອນມູເຮັດ (Muhammad, ສະບາຍສົກສະບາຍ) ໄດ້ກ່າວວ່າ:
“ຜູ້ໃດໃຫ້ຄົນອະຫານເພື່ອປິດອາຫານຂອງຄົນອະຫານ, ຜູ້ນັ້ນຈະໄດ້ຮັບຜົນຄ່າເທົ່າກັບຄົນອະຫານ, ແລະຜົນຄ່າຂອງຄົນອະຫານບໍ່ຖືກຫຼຸດໃດເທື່ອ.” (Tirmidhi, Savm, 82)
