Џихад
Терминот „џихад“ потекнува од арапската коренска форма „напор/напор за труд“, која во буквален превод значи да се вложи напор или да се постигне сила. Во религиозен контекст, џихадот означува борба со трпение против непријатели, самиот себеси, ѓаволот, или со сите злосторства кои произлегуваат од порокот, беззаконието и злото, како што се неморалноста, насилството и неправдата. Односно, џихадот вклучува како борба со себеси (големиот/духовниот џихад), така и борба против непријателите (малиот/материјалниот џихад).
Како што се гледа од дефиницијата на концептот, џихадот опфаќа не само борбата што муслиманот ја води против непријателот, туку и жестоката борба што човекот ја води против својот внатрешен непријател, ѓаволот, и сите егоистични и порочни тенденции. Доколку човекот не ја победи оваа внатрешна битка, неговата надворешна борба, џихадот во бојното поле, останува во опасност. Во такви случаи, целта на војната за Аллах може да се претвори во борба за слава, имот и добивки. Тогаш, џихадот, кој треба да има за цел „да му се обезбеди на човекот човековиот живот“, може да се изроди во средство за убиство и стекнување на богатство.
Историјата на војната е старо колку и човештвото, но во исламот принципите на војната се различни од оние во другите религии и идеологии. Исламот не ја води војната за да угнетува, туку за да воспостави праведност. Исламската војна не е за собирање богатства, освојување на територии, владеење над луѓето, показување на моќ, убивање, ропство, пљачкање или освојување на колонии. Како што кажал Пророкот Мухамед (с.а.в.): „О, Али! Кажи им на евреите, против кои ќе се бориш, што им припаѓа. Ако некој од нив биде упатен преку тебе, тоа е подобро од тоа да имаш црвени камили.“ Ислам ја гледа војната како последна опција за воспоставување праведност и мир за сите луѓе.
Кур’анот го користи терминот „борба на патот на Аллах“ (фи сабилиллах). Затоа, секоја борба која излегува надвор од рамките на задоволување на Аллах и која се води за нешто друго, не се смета за исламски џихад. Муслиманите се повикуваат да бидат праведни кон оние неверници кои не се бореле против нив и кои не ги протерале од нивните домови. „Не ви е забрането да бидете добри и праведни кон оние кои не се борат против вас заради вашата религија, и кои не ве протерале од вашите домови. Навистина, Аллах ги сака праведните.“ (Мумтеһине, 60)
„Борете се против оние кои се борат против вас на патот на Аллах, но не претерувајте. Навистина, Аллах не ги сака оние кои го претеруваат.“ (Бакара, 190)
„Борете се против нив, додека не исчезне угнетувањето и додека верувањето и покорноста не бидат само за Аллах. Ако престанат со неверството и агресијата, знајте дека нема да има непријателство освен кон угнетувачите.“ (Бакара, 193)
Треба да се запамети дека војната што е наредена со цел да се елиминира „угнетувањето“ исто така е борба за заштита на човековите права за слобода на вероисповед и совест. Ако не постои таква закана, нема да има војна.
Пророкот Мухамед (с.а.в.) рекол: „Не посакувајте среќа за борба против непријателите, туку барајте заштита од Аллах. Но, ако се судрите со нив, бидете трпеливи и запамтете дека рајот е под сенките на мечовите.“ Овие зборови ја покажуваат суштината на исламот, кој не ја поставува војната, туку мирот, како основна цел.
