Բոլոր համիաստության ստեղծողը, տեր և հսկիչը հանդիսացող Աստվածը, հավերժական աշխարհի այն բաժնում, որը մենք կոչում ենք աշխարհ և որի մեջ ապրում ենք, մարդուն առաջադրանք է տվել։ Արտոնեց նրան իմանալ, մտածել և հասկանալ, լավը և վատը տարբերելու ունակություն, ընտրելու և կամքը կիրառելու կարողություն։ Աղքատություն շնորհեց նրան։ Վերջապես, նրան ազատություն տվեց և ուղարկեց երկրի վրա որպես խալիֆա
Աշխարհում, հիմանական իմաստով, մարդն ունի ազատ ընտրություն՝ երկու կողմերից մեկը ընտրելու՝ ճշմարիտ և սխալ։ Ճշմարիտ կողմը Աստծու ճանապարհն է, իսկ սխալ կողմը՝ Սատանայի ճանապարհը։ Աստված՝ իր խերությամբ, մարդկանց ուղի ցույց տալու համար, նրանց մի քանի կողմից հաղորդել է աստվածային ուղերձներ և ուղարկել մարգարեներ՝ իրենց մեջ ընտրելով, որոնք այդ ուղերձները հաղորդել են մարդկանց ու միաժամանակ ապրել են դրանք։ Եթե մարդը ընտրի առաջին կողմը, նա այս աշխարհում կհասնի խաղաղության և հանգստության, իսկ հավիտենական կյանքի՝ ուխտահարված կյանքի համար՝ նրան սպասում է հավիտենական ուրախություն և երջանկություն՝ դրախտում։ Բայց եթե նա ընտրի մյուս ճանապարհը՝ Սատանայի ճանապարհը, նա այս աշխարհում կմնա տանջանքի մեջ, իսկ մյուս կյանքում՝ խաչված կլինի դաժան տանջանքներով՝ դժոխքում, որտեղ մշտապես կլինի անհանգիստ և դժբախտ։ Մարդու ինքնության ընտրությունը՝ Աստծու կողմնորոշմամբ, կոչվում է Իսլամ
Կամարատի Տերը հենց այս ուղղությամբ մարդկությանը տեղավորեց աշխարհում։ Մարդկության առաջիններին (Հազ. Ադեմ և Հավվան) տվեց որոշ հրահանգներ՝ թե ինչպես պետք է ապրեն այս աշխարհում։ Այս առաջին մարդիկ ոչ թե անտեղյակության և գիտելիքների մթության մեջ էին ծնվել, այլ հակառակը՝ նրանք գիտելիքներ ունեցող էին, երբ աշխարհ ուղարկվեցին։ Նրանք գիտեին որոշ ճշմարտություններ։ Նրանք սովորել էին կյանքի որոշ օրենքներ։ Դրանց կյանքը կապված էր Աստծուն հնազանդվելով՝ այլ կերպ ասած՝ Իսլամությամբ։ Նրանք իրենց զավակներին նույնպես “մուսուլման” (մուսուլման) լինելու հրահանգ էին տվել՝ դա նշանակում է՝ Աստծուն հնազանդ լինել
Իսլամի բարերարը յուրաքանչյուր դարաշրջանում մարդուն միայն երկու աղբյուրից է եկել։ Առաջինը՝ Աստծու խոսքը, երկրորդը՝ Աստծու մարգարեներն են (Աստծու խաղաղությունը լինի նրանց վրա)։ Նրանք՝ մարգարեները, որոնք ոչ միայն Աստծու խոսքը տարածելու, հրահանգները փոխանցելու և բացատրելու համար էին ուղարկվել, այլ նաև դրանք ինչպես կիրառել և ուրիշներին ինչպես օրինակ լինել ցույց տալու համար։ Աստված, որին վեհ է, առաջին մարգարեն, որ ուղարկվել է երկրի վրա, եղել է Հազ. Ադեմ, իսկ վերջին մարգարեն՝ Հազ. Մուհամեդ
Ղուրանում հիշատակվող մարգարեներն են՝:
- Հազ. Ադեմ (խ.հ.)
- Հազ. Իդրիս (խ.հ.)
- Հազ. Նուհ (խ.հ.)
- Հազ. Հուդ (խ.հ.)
- Հազ. Սալիհ (խ.հ.)
- Հազ. Իբրահիմ (խ.հ.)
- Հազ. Իսմայիլ (խ.հ.)
- Հազ. Լութ (խ.հ.)
- Հազ. Իշաք (խ.հ.)
- Հազ. Յակուբ (խ.հ.)
- Հազ. Յուսուֆ (խ.հ.)
- Հազ. Էյյուբ (խ.հ.)
- Հազ. Շուաեբ (խ.հ.)
- Հազ. Մուսա (խ.հ.)
- Հազ. Հարուն (խ.հ.)
- Հազ. Դավուդ (խ.հ.)
- Հազ. Սուլեյման (խ.հ.)
- Հազ. Զուլկիֆլ (խ.հ.)
- Հազ. Իլյաս (խ.հ.)
- Հազ. Էլյեսա (խ.հ.)
- Հազ. Յունուս (խ.հ.)
- Հազ. Զեքարիյա (խ.հ.)
- Հազ. Յահյա (խ.հ.)
- Հազ. Իսա (խ.հ.)
- Հազ. Մուհամեդ (խ.հ.)
Սրանք բացի՝ Հազ. Ուզեյր, Հազ. Լոքման և Հազ. Զուլքարլեյն անունները նույնպես հիշատակվում են, բայց թե նրանք մարգարե էին, թե ոչ՝ դա անպարզ է
Մարգարեներն այն դեպքում, երբ պետք է հասնեն Ղուրանի սահմանած նպատակներին, նաև պատասխանատու են՝ խնամելու անհատներին և հասարակությանը, ինչպես նաև՝ ուղղելու մարդու կյանքի բացթողումները։ Այս երկու տարրերը, որոնք մեկմեկու հետ կապված են, միակերպ չեն լինում, ինչպես միսն ու եղունգը։ Եթե մենք դրանք առանձնացնենք, ոչ միայն չենք կարող հասկանալ կրոնի իրական իմաստը, այլև չենք գտնի ճիշտ ուղին։ Եթե դուք առանձնացնեք Ղուրանը Աստծու Հռոսից, դուք ոչ մի տեղ չեք հասնի
Ինչպես հին դարերում, այնպես էլ մեր ժամանակներում մարդը Իսլամի բարությունը ստանում է միայն երկու աղբյուրներից՝ մեկը՝ Աստծու խոսքը, որը այժմ միայն Ղուրան-Կերիմ ձևով գոյություն ունի, մյուսը՝ Նեբիի վարք, որը այժմ միայն Հազ. Մուհամեդի (խ.հ.) կյանքում և հադիսներում պահպանվում է
Ինչպես միշտ, այնպես էլ այսօր մարդը կարող է հասնել Իսլամի ճանաչմանը միայն Ղուրան-Կերին և Հազ. Մուհամեդին (խ.հ.) հասկանալով՝ դրանցից յուրաքանչյուրը՝ Ղուրանի միջոցով։ Եթե մեկը հասկանում է դրանք միմյանց աջակցությամբ, նա կարող է հասնել Իսլամի հասկանալուն։ Ընդհակառակը, ոչ կրոնը կարող է հասկանալ, ոչ էլ ճիշտ ուղին կարելի է գտնել
Ղուրան-Կերին և Հազ. Մուհամեդի (խ.հ.) պարտականությունը նույն է, և քանի որ դրանք ունեն նույն նպատակները, մենք նրանց իրական հասկացությունը կարող ենք հասկանալ միայն մեր տիրապետման մակարդակով։ Եթե այս իրականությունը մոռացվի, ապա Ղուրան-Կերին պարզապես բառերի խառնուրդ կլինի, իսկ Նեբուի վարքը՝ միայն մի կյանքում պատմություն և դեպքերի շղթա
Աղբյուր : Մևդուդի, «Պատմության Միշտ Զենու պայքարը և Հազ. Մարգարեի Կյանքը»
